Nasza recenzja: Dead Age – gra o dwóch twarzach

Dziecko studia Silent Dreams to mówiąc w największym skrócie turowy survival RPG z elementami strategii. W grze wcielamy się w młodego mężczyznę (o domyślnym imieniu Jack) szukającego swojej siostry, który dzięki swoim umiejętnościom przywódczym zaczyna dowodzić osadą. To od naszych decyzji zależeć będzie, kto zginie a kogo uratujemy, balansując pomiędzy bezpieczeństwem osady a chęcią eksploracji postapokaliptycznej Zony.

Grafika w "Dead Age" jest jak polska jesień – raz słońce, raz leje. Jako że rozgrywka dzieli się na ekran zarządzania oraz walkę, studio postanowiło zrealizować oba elementy w zupełnie odmienny sposób. Wszystkie elementy strategiczne i fabularne zrealizowane są w świetnej komiksowej oprawie przypominającej mi te z gier "Darkest Dungeon" czy "Dead In Bermuda". I tu chciałoby się opuścić zasłonę milczenia, lecz uczciwość recenzencka nie pozwala. Starcia zostały zrealizowane bowiem w przypominającej budżetowe produkcje lat 90’tych szpetnej grafice 3D, w widoku z boku. Ścieżka dźwiękowa nie powala, choć jest całkiem przyjemna i nie nudzi się zbytnio, będąc co rusz przerywana dźwiękami wystrzałów i jękami padających zombie.

W grze doskonale prezentują się systemy rozwoju obozu i postaci. Drzewka umiejętności pozwalają na customizacje bohaterów – odblokowując im najpotrzebniejsze dla drużyny umiejętności. Fabuła jest dość ciekawa, oparta o osobiste przeżycia poszczególnych bohaterów, jak również zdarzenia dotyczące lokacji czy całego świata przedstawionego. Decyzje podejmowane przez nas często przynoszą wymierne skutki dla osady, powodując pewne zwroty czy „twisty” w fabule rozgrywki. Zbieractwo i crafting również dają sporo satysfakcji ze względu na małą dostępność najpotrzebniejszych towarów. Bardzo spodobała mi się także mechanika zaczerpnięta z gier typu Rouge-Lite dzięki której wraz z każdym ukończeniem gry otrzymujemy medale, pozwalające na odblokowanie nowych umiejętności na starcie kolejnej rozgrywki. Na ogromny plus zasługuje również system permanentnej śmierci dotyczący nas i drużyny. Gra zapisywana jest każdego ranka przez co pewne decyzje fabularne są nieodwracalne, a my tym samym jesteśmy niejako zmuszani do rozsądnej gry lub przechodzenia "Dead Age" wielokrotnie.

Największą bolączką "Dead Age" jest monotonna, turowa mechanika walki. Przez pierwsze kilkadziesiąt minut jest nawet znośnie, a potem okazuje się że to praktycznie wszystko co gra ma do zaoferowania w tej materiii – a my utknęliśmy na kolejnych kilkadziesiąt godzin. Sytuacji nie poprawia fakt beznadziejnie zaprojektowanych klas przeciwników („Zbir Botanik”, „Krawaciarz”, „Nieumarły Lump”) i części ataków – takich jak chociażby nieszkodliwe „Ugryzienie” zdające nie wpasowywać się w konwencję wirusa Z.

Gdybym miał podsumować produkcję Silent Dreams w dwóch słowach – z całą pewnością brzmiałyby one "niewykorzystany potencjał". Gra ma ciekawą linię fabularną, pozwala się zżyć z bohaterami wciągając na długie godziny. Niestety koszmarnie powtarzalna mechanika walki, doprawiona dozą błędów i niedoróbek potrafi zniechęcić nawet największych fanów "postapo". Ja mimo wszystko dałem się wciągnąć grze na ponad 30 godzin, co przy cenie kilku euro na Steam daje świetny stosunek cena/czas. A to jeszcze nie koniec – bo jak na razie odblokowałem tylko połowę dostępnych zakończeń – co daje nadzieję na kolejne 10-15 godzin zabawy.